Szkolenie na Cyprze to doświadczenie wielu smaków, zapachów, gościnności, spora dawka słońca, jedna ulewa, ale za to z gradem.

Mężczyźni. Trener Jumbo Klercq to Holender, ekspert Komisji Europejskiej, współpracujący z różnymi krajami m.in. w obszarze starzejącej się Europy. Wystarczy wspomnieć, że na konferencji w Anglii, w której uczestniczyła Łucja Kornaszewska-Antoniuk z naszej grupy, został wspomniany jako ekspert w ciągu pierwszej półgodziny.

Cypryjczyk, Klitos Symeonides, wydaje się być znany w całym kraju. Emerytowany pracownik ministerstwa edukacji, były nauczyciel, obecnie pracuje w komisji certyfikującej cypryjskich trenerów (co ciekawe, długość “szkoły trenerskiej” na Cyprze to zaledwie 24 godziny – za to certyfikacja jest obowiązkowa, aby pracować w tym obszarze. No i – czego może nie trzeba dodawać – ministerstwo ma jedyny monopol na takie szkolenia). Klitos to uchodźca z północy z terenu zajętego przez Turków. Czujemy, jak jego doświadczenia wpływają na nasze postrzeganie Cypru. Zaproszeni goście (nota bene znów mężczyźni), to wiekowi uchodźcy, którzy raczą nas historią swojego życia. Restauracje, w których jemy posiłki, także są prowadzone przez znajomych uchodźców – widać, że wzajemnie się wspierają. Mamy wrażenie, że na hasło “Mr Klitos” wszystkie drzwi stoją dla nas otworem.

Bo rolą Klitosa jest organizacja szkolenia od strony logistyczno-kulturowej – na sali szkoleniowej się wycofuje. Tu króluje Jumbo the Elephant (tak nazwał firmę, z racji postury i imienia Jumbo, a właściwie przezwiska pełniącego rolę imienia…).

11 kobiet. Drugiego dnia dołącza jeszcze Cypryjczyk Jannis, dyrektor Szkoły Doskonalenia Zawodowego dla dorosłych, który od progu wchodzi w rolę eksperta. Czujemy się z tym dziwnie i raczej nie jesteśmy zaskoczone, że raz po raz wybuchają gorące dyskusje na płaszczyźnie gender. Najbardziej iskrzy między Irmą, Litwinką – inteligentną, ambitną i bardzo kobiecą – a Jannisem – przekonanym o swoich racjach… i o równouprawnieniu w jego kraju. Oczywiście w granicach naturalnego porządku rzeczy, śmiem twierdzić. Piękna scena – Jannis (Cypr), mówi, że na uczelni panuje równouprawnienie wśród kadry… w tym czasie Elena (Cypr, wykładowczyni w college’u) kręci głową, że nie ma (mogę mieć 5 fakultetów, a i tak moje zdanie się mało liczy – szczególnie jak nie założyłam jeszcze rodziny).

Grupa jest bardzo fajna, otwarta, żądna wiedzy. 3 Belgijki, 1 Litwinka, 4 Polki, 2 Cypryjczyków na dochodne i 2 Turczynki, co dodaje pikanterii dyskusjom kulturowym.

O tym więcej w kolejnym artykule 🙂 Warto powiedzieć, że warsztat trenera na przyzwoitym poziomie :-)) – praca w grupach, aktywnie, energizery, karty na rundkę podsumowującą. Trochę informacji o edukacji osób starszych na poziomie meta, jedno fajne narzędzie do pracy międzypokoleniowej, dużo ciekawych dyskusji.

Mała i gościnna. Firmy się podobno sadowią w Limassol, bo jest w połowie wyspy i wszędzie mają godzinę jazdy samochodem. Kuchnia wspaniała, a dodając do tego gościnność Klitosa i to, że za wszystko zapłaciliśmy z góry – średnio 3 kg więcej kochanego ciała wiozłyśmy z powrotem do kraju. Jak policzyłyśmy – na tzw. “Meze z owoców morza” na stół wjechało 10 głównych dań (ryby, kalmary, krewetki, ośmiornice a nawet kałamarnica) i wiele przystawek. A to nie był jedyny posiłek tego dnia! Jadłyśmy jagnięcinę na 4 różne sposoby (najlepsza w drodze do Pafos, mniam), swojskie kiełbaski i kulki mięsne. Moczyłyśmy nogi w miejscu, gdzie Afrodyta wyszła z wody (no, chociaż one nam się nie zestarzeją). Gdybyśmy zdecydowały się na kąpiel o północy pływając wokół skały, miałybyśmy szansę na lepsze efekty ;-). Przez pół godziny spacerowałyśmy “po drugiej stronie linii” – Cypryjczycy nie uznają słowa „granica” – na terytorium okupowanym przez Turków (wcześniej przechodząc kontrolę graniczną, jak przed laty było w Berlinie) . Zwiedzaliśmy muzeum ikon – i co najmniej raz każda z nas kąpała się w morzu. A niektóre to nawet więcej razy! A co!

Oto link do opisu kuchni cypryjskiej dla osób, które chcą pogłębić ten temat. Polecamy!

Szkolenie “Learning in later life provaiding an intergenerational context” zostało zrealizowane w ramach projektu “STOP na arenie międzynarodowej i w świecie wirtualnym” w ramach programu Erasmus+

Autorka: Katarzyna Lipka-Szostak
Kwiecień 2016
Dziękuję za pomoc w napisaniu artykułu Barbarze Szczerbińskiej i Łucji Kornaszewskiej-Antoniuk